نامه امام زمان (عج) به نائب ايراني اش

به گزارش جهان به نقل از فارس، روز يك‌شنبه ششم شوال سال ۳۰۵ هجري قمري اولين توقيع امام زمان(عج) در دوران غيبت صغري براي جناب حسين بن روح از نواب اربعه صادر شد، اين در حالي است كه پس از رحلت امام حسن عسكري(ع) در سال ۲۶۰ بلافاصله غيبت صغري شروع شد و تا رحلت آخرين نايب امام زمان(عج) در سال ۳۲۹ ادامه داشت و پس از آن غيبت كبري آغاز شد.

در دوره غيبت صغري، امام زمان(عج) از طريق چهار نفر نايبان خاص خود با شيعيان در رابطه بود و امور آنان را حل و فصل مي‌كرد، اين امور افزون بر مسائل مالي، شامل مسائل عقيدتي و فقهي نيز مي‌شد، رابطين ميان آن حضرت و شيعيان چهار نفر از اصحاب با سابقه و مورد اعتماد امامان گذشته بودند كه يكي پس از ديگري اين وظيفه خطير را بر عهده داشته و به عنوان نواب خاص آن حضرت معروف هستند، در اين دوره نه تنها شخص امام(عج) از ديده‌ها پنهان بود، بلكه سفراي او نيز به طور ناشناخته و بدون آنكه جلب توجه كنند عمل مي‌كردند.

سومين نايب خاص امام مهدي(عج) حسين بن روح بود كه از معتمدان ابوجعفر عمري و از نزديكان وي در بغداد به شمار مي‌رفت، ابوجعفر با ارجاع مراجعين به حسين بن روح، زمينه جانشيني وي را فراهم آورد و در واپسين روزهاي حيات، به دستور حضرت(عج) او را به عنوان جانشين خود معرفي كرد؛ پس از آن شيعيان براي تحويل اموال به وي رجوع مي‌كردند.

اقبال در «خاندان نوبختي» اخبار مفصلي درباره حسين بن روح آورده و او را از طرف مادر منتسب به خاندان نوبختي دانسته است، اين بدان دليل است كه وي را قمي نيز خوانده‌اند، وي از اصحاب امام عسكري(ع) بوده و با حضور جمعي از بزرگان شيعه در بغداد مانند ابوعلي بن همام، ابوعبدالله بن محمد الكاتب، ابوعبدالله الباقطاني، ابوسهل اسماعيل بن علي نوبختي، ابو عبدالله بن الوجناء وعده‌اي ديگر به جانشيني ابوجعفر عمري معرفي شده است.

حسين بن روح كه از سال ۳۰۵ تا ۳۲۶ هجري قمري به مدت ۲۱ سال منصب سفارت از ناحيه مقدسه را بر عهده داشت، در تاريخ ۱۸ شعبان همين سال، چشم از جهان فرو بست و پيكر مطهرش در بغداد در سوق الشورجه به خاك سپرده شد.

اما آنچه مهم است در نخستين توقيعي كه حضرت صاحب‌الامر(عج) در روز يكشنبه ششم شوال سال ۳۰۵ هجري خطاب به حسين بن روح نوشتند، به امانت‌داري ويژه سومين نائب خود اشاره مي‌كنند كه متن اين توقيع به شرح زير است:

«نعرفه، عرفه الله الخير كله و رضوانه، و اسعده بالتوفيق، و قفنا علي كتابه و وثقنا بما هو عليه، و انه عندنا بالمنزلة و المحل الذين يسرانه، زاد الله في احسانه اليه، انّه ولي قدير، و الحمدلله الذي لا شريك له، و صلي الله علي رسوله محمد و آله و سلم تسليماً كثيراً»

ما او را مي‌شناسيم، خداوند بشناساند و او را به طريقه همه خير و رضاي خود عالم گرداند و او را به توفيق خود ياري فرمايد، ما بر مكتوب و نوشته او مطلع شديم و بر امانتداري او مطلع شديم و به دينداري او وثوق و اعتماد داريم، به درستي كه او نزد ما مكان و منزلت آنچنان بلندي دارد كه آن مكان و منزلت او را خوشحال مي‌سازد، خداي تعالي احسان خود را درباره او زياد فرمايد، به درستي كه او صاحب همه نعمت‌هاست و بر همه چيز قادر است و حمد و سپاس خداوندي را سزاست كه شريكي ندارد و صلوات و سلام خداوند بر محمد رسول او و آل او باد. (بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۵۶)