وقتي خرمشهر و آبادان در شرايط وخيمي قرار داشتند، بني‌صدر كارشكني زيادي انجام ‌داد، از آن شرايط برايمان بگوييد.

دشمن به راحتي نتوانست خرمشهر را اشغال كند. آن زمان همه براي دفاع از كشور بسيج شده بودند و حتي مردم عادي هم به صحنه آمدند. در واقع مي‌خواهم بگويم اينطور نبود كه دشمن بتواند به راحتي بخشي از خاك‌مان را اشغال كند چراكه 44 كشور جهان به صدام كمك مي‌كردند و اين در حالي بود كه گلوله به صورت سهميه‌اي در اختيار ما قرار مي‌گرفت و مي‌توان گفت آبادان را با گلوله‌هاي سهميه‌اي آزاد كرديم. با وجود روزها مقاومت سرسخت رزمندگان اما با خيانت منافقين خرمشهر به اشغال دشمن درآمد و آنها درصدد بودند تا آبادان را هم اشغال كنند. در جريان عمليات ثامن‌الائمه(ع) وقتي نيروهاي بعثي تا بهمنشير پيش‌آمدند و ما براي بيرون راندن آنها اقدام كرديم بايد همه رزمندگان را مسلح به منطقه مي‌فرستاديم اما در آن شرايط بني‌صدر دستور داده بود اگر به نيروهاي سپاهي و مردمي اسلحه داده شود شما را تحويل دادگاه جنگي خواهم داد اما ما اصلاً به اين حرف‌ها توجه نمي‌كرديم اگر مي‌خواستيم تابع دستور آن خيانتكاران باشيم كه عمليات حصر آبادان به پيروزي نمي‌رسيد. بني‌صدر مي‌خواست بين ارتش و سپاه اختلاف ايجاد كند تا رزمندگان درگير جنگ داخلي شده و از مقاومت مقابل دشمن غافل شوند. حتي او مي‌گفت: مقابل دشمن نايستيد، بگذاريد عراقي‌ها كامل پيشروي كنند بعد ما او را بيرون مي‌اندازيم. اين در حالي بود كه با دشمن دستش در يك كاسه بود.

قبل از خاطره به نكته‌اي اشاره مي‌كنم. مي‌گويند دفاع مقدس يعني دفاعي كه براي خدا باشد و آن روزها من چيزي غير از اين نديدم. آبادان حدود هزار بار تيرباران شد و ديگر آنجا جايي براي زندگي نبود و مردم ناگزير به ترك شهر بودند و بايد به يك جاي امن مي‌رفتند. در آن مهاجرت‌ها يك خانم و آقاي جواني را ديدم كه يك بچه كوچك داشتند و تصميم به فرار گرفته بودند تا راهي براي نجات خود پيدا كنند. همينطور كه حركت مي‌كردند خانم بچه را با چادر به پشتش بسته بود. بعد از مقداري راه رفتن مي‌گويند بنشينيم هم خستگي در كنيم و هم به بچه شير دهيم. وقتي خانم مي‌خواهد بچه را به آغوش بگيرد جاي خالي او را مي‌بيند و متوجه مي‌شود بچه نيست حالا اينكه كجا افتاده ديگر مشخص نبود.

عمليات ثامن‌الائمه به فرمان حضرت امام(ره) شروع شد. وقتي رهبر فرمود حصر آبادان بايد شكسته شود، رزمندگان متوجه اهميت آبادان شدند و همه مي‌خواستند اين كار را انجام دهند و فقط به اين فكر مي‌كردند كه كاري انجام دهند تا فرمان حضرت امام(ره) اجرا شود. آن زمان ديگر بني‌صدر فرار كرده بود و سپاه و ارتش بسيار هماهنگ شده بودند و عملياتي با عنوان شكست حصر آبادان را با رمز «نصر من‌الله و فتحا قريب» آغاز كردند.

چون لشكر 77 خراسان منصوب به آقا امام رضا(ع) بود، با پيشنهاد امام (ره) نام عمليات هم ثامن‌الائمه گذاشته شد.

همه اين عمليات معجزه بود. واقعاً رزمندگاني براي رسيدن به پيروزي با اخلاص و بي‌وقفه تلاش شبانه‌روزي مي‌كردند. وقتي عمليات به پايان رسيد تعدادي از اسرا را به قرارگاه ماهشهر بردند و ما براي بازديد به آنجا رفتيم. آن اسرا مي‌گفتند: واقعاً پيروزي شما در اين عمليات كار خدا بود. حقيقت هم همين بود آنها حساس‌ترين قسمت‌‌ها را گرفته بودند و آبادان در حصر قرار داشت اما به زودي آن حصر شكسته شد و اين چيزي جز كمك خداوند نبود. حتي صدام بعد از شكست در آن عمليات، در نهايت عجز و ناتواني گفته بود ما نمي‌خواهيم كشورگشايي كنيم. ما فقط مي‌خواستيم، تهديد ايران را از شهرهاي خود دور سازيم.

بعد از شكست حصر آبادان، شهيد فلاحي در مسير برگشت به تهران و براي ارائه گزارش به حضرت امام(ره) با سقوط هواپيما به شهادت رسيد. شهيد فلاحي بسيار خوب بود اما حيف... بعد از آن عمليات شهيد فلاحي آمد در كنارم قرار گرفت و گفت: مي‌خواهم منطقه آزاد شده را ببينم. او گفت: من سه شب است نخوابيدم. گفتم: چرا؟ گفت: شب اول با خود گفتم اين عمليات چگونه انجام مي‌شود خيلي كار سختي است. شب دوم نخوابيدم براي اينكه گفتم: اگر نشود من جواب حضرت امام(ره) را چه دهم؟ شب سوم نخوابيدم چون خوشحال بودم از اينكه كار انجام شد و لبخند را روي لبان حضرت امام(ره) ‌نشانديم. وقتي ما خدمت حضرت امام(ره) رفتيم ايشان خيلي خوشحال بودند و دستي به سر و صورتمان كشيد. در اين دفاع مقدس همه چيز بر مبناي صداقت بود، من سنگري ديدم كه هر كس وارد آن مي‌شد به شهادت مي‌رسيد. همه گوني‌هاي آن خوني بود و اگر كسي شهيد مي‌شد و مي‌گفتند مثلاً حسن برود، حسين و حامد با هم دعوا مي‌كردند كه ما چرا نرويم؟ كجاي دنيا اينگونه جنگيدند همه اينها قدرت خداست.

در آن روزها من تمام تلاشم را انجام دادم تا آبادان در اشغال دشمن قرار نگيرد. دشمن از بهمنشير آمده بود تا آبادان را بگيرد و آن زمان تنها گردان 153 بود كه در آبادان حضور داشت. ما سعي كرديم دشمن را به عقب برانيم و مردم قدرشناس آبادان اين را مي‌دانند و اين كار خدا بود. حتي در طول مدت جنگ من يك ساعت هم مرخصي نيامدم و خدا را شكر مي‌كنم. اگر جنگ اتفاق نمي‌افتاد آنها قد علم مي‌كردند كه به ما تجاوز كنند اما متوجه شدند كه نمي‌توانند. آنها با ما جنگيدند و مي‌دانستند كه با ما چه كردند. خدا را شكر كه حالا در آرامش هستيم.

هر كس را در آنجا مي‌ديديم نماز شكر مي‌خواند. دشمن پايش به آبادان نرسيد، آنجا را فقط محاصره كردند و اگر شهر اشغال مي‌شد سرنوشت دفاع مقدس نامعلوم بود. من به آبادان بسيار علاقه دارم و هنوز هم وقتي يك ماشين را مي‌بينم كه پلاك آبادان است آنقدر دنبال آن مي‌روم تا از نظرم محو شود. در كتابي كه غربي‌ها نوشته‌اند مي‌خواندم: بر خلاف انتظار بعد از يك ماه در جنگ‌هايي كه در 24 اكتبر صورت گرفت بعد از خرمشهر عراقي‌ها به سوي آبادان آمدند و 10 مايل به سوي شهر پيشروي كردند اما به رغم يورش‌هاي متعدد عراقي‌ها در فتح شهر ناكام ماندند. يكباره روشن شد كه امت ايران سقوط نخواهد كرد شكست عراق در تصرف آبادان مفهومي جز اين نبود و حتي آنها قادر نبودند به حداقل منطقه كه شط‌العرب بود دست پيدا كنند.

هنوز هم وقتي به آبادان مي‌روم و مردم متوجه مي‌شوند بسيار محبت مي‌كنند و مرا به خانه‌هايشان دعوت مي‌نمايند. مردم آبادان بسيار قدر شناس هستند و نسبت به من محبت دارند و من خدا را شكر مي‌كنم كه خدا كمك كرد. آن روزها هميشه به سربازان مي‌گفتم اگر در آنجا مقاومت نكنيم مردم آبادان مجسمه سنگي ما را در ورودي شهر مي‌گذارند و هر كس عبور كند هفت سنگ به آن مي‌زند كه ما نتوانستيم مقاومت كنيم. واقعاً بچه‌ها با چنگ و دندان مقاومت مي‌كردند و همين مقاومت بود كه ما را به پيروزي رساند.

نيروهاي مردمي براي كمك به مجروحان و شهدا مي‌آمدند. به خاطر دارم يكي از آنها آمد و به من گفت: من اينجا مردانگي و شجاعت را يافتم. گفتم: چطور؟ گفت: به دو مجروح رسيدم كه يكي سرباز بود و ديگري افسر. افسر مجروحيت بيشتري داشت و بايد درمان او سريع آغاز مي‌شد، اما او قبول نكرد و گفت: ابتدا سرباز را ببريد. هر كاري انجام داديم كه اول افسر را ببريم قبول نكرد. در نهايت سرباز را برديم و زماني كه برگشتيم افسر را ببريم او به شهادت رسيده بود. نام آن افسر شهيد احمدلو بود.

من آن تقرير را روي سرم مي‌گذارم. ايشان نوشتند: «در اين ماجراي مهم و تعيين‌كننده، يك گردان از ارتش نيز نقش بسيار اساسي داشت و فرمانده آن به نام «سرهنگ كهتري» همان روزها به خاطر مقاومت شجاعانه و فداكارانه‌اش خيلي معروف شد. كاش از اينها هم در اين نوشته يادي شده بود»