اگر زندگيتان گره كور دارد بخوانيد!

اگر زندگيتان گره كور دارد بخوانيد!

مجموعه: متفرقه ديني

اين روزها، روزگارِ خيلي ها بر وفق مراد نيست. حالِ خيلي ‌ها خوبِ خوب، نيست.

خيلي ‌ها مشكلشان كمبودِ وقت نيست بلكه فقط براي شمردن مشكلاتشان، وقت كم مي ‌آورند...

خيلي ها براي درد دل كردن، نمي دانند از كجا شروع كنند. موازنه ‌ي انرژي هاي مثبت و منفي ‌شان، حسابي به سودِ منفي ‌ها كشيده...

اين روزها مردم گرفتارند؛ 8 هاي زيادي هنوز در گرو 9 مانده كه مانده...
 
اين روزها، روزگارِ خيلي ها بر وفق مراد نيست. حالِ خيلي ها خوبِ خوب، نيست.

خيلي ها مشكلشان كمبودِ وقت نيست بلكه فقط براي شمردن مشكلاتشان، وقت كم مي آورند...
 
خيلي ها براي درد دل كردن، نمي دانند از كجا شروع كنند. موازنه ي انرژي هاي مثبت و منفي شان، حسابي به سودِ منفي ها كشيده...
 
شادي ها، كوتاه و بي رمق شده اند و از پسِ غم هاي كهنه برنمي آيند...
 
خيلي از آرزوهاي خيلي ها بر زمين مانده و خيلي از دعاهاي خيلي ‌ها، سالهاست كه مستجاب نشده...
 
اونهايي كه به دين و مذهب چندان گرايشي ندارند، مقصّر همه ي بدبياري‌ها رو بد شانسي ميدونن؛ اونهايي سر به آسمانِ خداي بالاي سرشون دارند، مي‌گويند: نمي دونيم حكمت اين همه گرفتاري چيه؟! انگار ديگه صداي ما رو نمي شنود! چه گناهي به درگاهش كرديم كه اين همه بايد عقوبت پس بديم؟! گلايه ‌ها گاهي به زبان مي آيند، گاهي هم فقط از دل ها عبور مي كنند.
 
وقتي مي گيم: خيلي ها اينجوري هستن، دليل نمي شود كه خيلي هاي ديگه، خوش و خرّم و راضي و سرحال نباشند يا بر مركب موفقيت ننشسته باشند يا به آرزوهاي قشنگ مادي و معنويشان نرسيده باشند... تحصيلات خوب و راحتي نداشته باشند؛ يا ازدواج موفق و دلخواهي نكرده باشند؛ بچه هاي سالم و صالحي نداشته باشند يا يك اربعينِ دلنشين، با پاي پياده، سر به آستان بهشت سيدالشهدا (عليه السلام) نسائيده باشند...
 
شما هر دو دسته ي "خيلي ها" را ديده‌ايد. خودتان يا ميان گروه اول، يا دوم، يا جايي در وسط ايستاده ايد.

اما اينجا قدري با گروه اول، حرف بيشتري داريم.
 
 با شمايي كه گاهي محاسباتت جور در نمياد؛ غمگيني، ناراحتي، هيچ دست و دنداني براي بازكردن گره كارِت پيدا نمي كني... ديگه نه وقتي و نه حوصله اي براي صبر كردن نداري، خسته اي از گرفتاري هاي حل نشده... تنهاي تنهايي. حسرت هزار چيز در دلت مانده و از اين غصه هاي بي شمار...
 
قرآن مي گويد: اگر از تو رويگردان شدند، (يا حتي ورق روزگار از تو برگشته)، يك چيز را بدان: اين كه خدا مولاي توست. خوب مولايي است. خوب ياوري است. "وَوَإِن تَوَلَّوْاْ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَوْلاَكُمْ نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ "[1]
 
اگر پول نداري ولي مولاي خوبي داري
 
اگر پارتي كلفت نداري؛ ولي مولاي خوبي داري
 
اگر فاميل و قبيله و عشيره‌ي سرشناس نداري ولي مولاي خوبي داري
 
اگر زور بازو و توان و قدرت نداري ولي مولاي خوبي داري

مولا يعني همه‌ كاره ي آدم. صاحب اختيار آدم. وكيل تام الاختيار آدم. مولاي ما، مولاي معمولي نيست، بهترينِ بهترين هاست. براي هر كداممان بالاخره يه جايي اين ثابت شده. احساس كرده ايم كه كارش درسته. رو حسابه. كاري نيست كه از او برنياد. مولا كار خودش را بلد است. او كه شرط مولايي و آقايي را تمام كرده، ما چقدر بندگيِ درست حسابي تحويلش داده ايم؟!

او كه همه جوره كاستي ها و نافرماني هايمان را نديد گرفت؛ حتي با خوش بيني و مهرباني، به نيكي تبديلشان كرد [2] ما چقدر با بدبيني و بي اعتمادي، به برنامه ريزي هايش نگاه كرديم و گوشه ي دلمان به عدالتش شك كرديم؟! (نعوذبالله) زندگي هايمان با قطب نماي خدا جهت نگرفته، اونوقت از حيراني و سرگشتگي شكايت مي كنيم!

دلهايمان را با بنده هاي خدا صاف نكرده ايم، اونوقت از هواي غبار آلود و گرفته ي دلمان مي ناليم!

خوردن و خوابيدن و پوشيدن و حرف زدنمان با شاخص هاي خدا تنظيم نشده، اونوقت گله از بيماري و بي حالي و بي ياري مي كنيم!

ما فقط فكر مي كنيم كه خيلي خوبيم! آن  هم به خاطر اين است كه گناهان ديگران را مي شماريم و ثواب هاي خودمان را. بعد مقايسه مي كنيم، مي بينيم ما بهتر از ديگرانيم در حالي كه مشكلات و سختي ها و كمبودهايمان خيلي بيشتر از اونهاست! ولي فراموش كرده ايم كه مولاي ما، مولاي آنها هم هست. اين بهترين مولايي است كه حواسش به همه هست، همه ي برنامه هايش را براي ما توضيح نمي دهد. چيزهايي مي ‌داند كه ما نمي دانيم. "وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ" [3]

 حالا چه كنيم با اين احوالمان؟
اين مولا نيست كه لازم باشد در برنامه هايش تجديد نظر شود، اين ماييم كه بايد زاويه ديدمان را عوض كنيم، بايد نوك پيكان اتهام را سمت خودمان بگيريم و در بندگي و زندگي مان تجديدنظر كنيم. بايد براي برون رفت از بحران ها، حساب ويژه اي روي "تقوا" باز كنيم."وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ..." [4] و هركس تقواي الهي پيشه كند، خداوند راه نجاتي براي او فراهم مي كند؛ و او را از جايي كه گمان ندارد، روزي مي دهد.

بايد باور كنيم. اعتماد كنيم به مولايي كه قادر است از جايي كه هيچ كس فكرش را نمي كند، به بندگانش روزي دهد. البته شرطش تقواست.

مولاي خوبي كه وكيل و كفيل ماست، اگر واقعاً كارها را به او بسپاريم، خودش براي به سامان رسيدن همه چيز، كافيست؛ فقط شرط آن، كمي توكل واقعي است."وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا " [5] و هر كس بر خدا توكل كند، كفايت امرش را مي كند خداوند فرمان خود را به انجام مي‌ رساند و خدا براي هر چيزي اندازه اي قرار داده است.
 
بايد بيشتر با مولا حرف بزنيم. به زيبايي حرف هايي كه اميرالمومنين امام علي (عليه السلام) با مولاي خود مي زد. حرف هايي كه جمله جمله اش هم مولا را به ما مي شناساند هم خودمان را به خودمان:

مولاي يا مولاي انت المولا و انا العبد و هل يرحم العبد الا المولي
مولاي يا مولاي انت القوي و انا الضعيف و هل يرحم الضعيف الا القوي
 مولاي يا مولاي انت المعطي و انا السائل و هل يرحم السائل الا المعطي...
 
منبع:tebyan.net