آيا خدا من را فراموش كرده است؟

آيا خدا من را فراموش كرده است؟

مجموعه: اصول و فروع دين

اگر دوست داريم خدا ما را ياد كند بايد خدا را ياد كنيم

در كشاكش زندگي گاه مواقعي پيش مي آيد كه ممكن است احساس كنيم، خدا به ما كاري ندارد يا گويا ما را فراموش كرده است. اين پندار گرچه ظاهري كفرآميز دارد اما ممكن است در ذهن بسياري از ما به وجود آمده باشد و مناسب است كه درباره آن انديشه كنيم.

كليدي كه در دستان خود ماست
در حقيقت توجه خدا به ما ريشه اي در درون خودمان دارد يعني اگر كاري نكنيم كه توجه خدا را به خود جلب كنيم، او به سراغ ما نمي آيد، با همه مهرباني و كرامتش. در كتاب خودش فرموده: "بگو پروردگارم به شما توجهي نمي كند اگر دعايتان نباشد"(1)

كليد توجه خدا در حقيقت در دستان خود ماست. گويا خدا متوجه ماست ولي تا ما خود را متوجه خدا نكنيم او توجه خود را به ما نشان نمي دهد. در قرآن كريم فرمود كه "فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُوا لي وَ لا تَكْفُرُونِ"(2)

بنابراين اگر دوست داريم خدا ما را ياد كند بايد خدا را ياد كنيم. به عبارت ديگر مانعي از جنس "خود ما" است كه ياد خدا را در ما تأخير مي اندازد و برطرف كردن اين مانع هم به همت و شوق و اراده خود ما مربوط است.

خدا به وعده اش عمل مي كند
هر كس خدا را در كشاكش كارهاي روزمره ياد كند، خواهد ديد كه خدا به وعده خود عمل مي كند يعني با وجود خود درك مي كند كه خدا با اوست و خدا هم به ياد اوست. شيريني اين ذكر از آنجاست كه گاهي كه به ياد خدا نيستيم، ناگهان خدا ما را به ياد خودش مي اندازد و لذتي از بندگي نصيبمان مي كند كه با هيچ چيز قابل مقايسه نيست. اين نمونه اي از ياد خداست. آيا ممكن است خدا دوستان خود را رها كند و آنها را خوار سازد؟

دوستان ممكن است مشكلات مختلفي در زندگي پيدا كنند اما دچار شكست روحيه و ذلت و حقارت نمي شوند. ياد خدا باعث شكوفايي دروني ما و به قول قرآن "فلاح" ما مي شود.(3)

در جهت مقابل، براي اينكه خدا ما را ياد كند، بايد او را در كشاكش امور زندگي ياد كنيم. گناه كردن نشانه فراموشي خداست. اگر در طول روز مواردي از گناه برايمان پيش بيايد و مثل بقيه مردم خود را آلوده به آنها كنيم و با دلايل و افكار خود توجيه كنيم، يعني خدا را فراموش كرده ايم.

در دنياي پيچيده هم خدا هست
زندگي در دوران مدرن ممكن است ما را به اين فكر دچار كند كه "شايد خدا ديگر نيست" يا "شايد خدا ديگر تأثيري در جهان ندارد" يا "خدا هست اما انگار ما را فراموش كرده است".

ما در دنياي كنوني، كمتر خود را با طبيعت مرتبط مي بينيم و مشغوليتها و جذابيتها و اعداد و رقمها و رسانه ها، فضاي فكري ما را آنچنان به تسخير درآورده اند كه ياد خدا براي ما مشكل شده است. اين درست است كه دوران ما تبديل به يك فراموشخانه بزرگ از ياد خدا شده است؛ اما مي دانيم كه خدا نيز فعال است و براي هدايت بشر كار مي كند. خدا راهگشايي هاي نو در زمانه ما ايجاد كرده است كه به جويندگان راهش كمك كند.

بنابراين اين تفكر كه "نكند خدا ما را فراموش كرده است " زنگ خطري براي روحيه ماست و نشانه آن است كه در طول زندگيمان خدا را ياد نمي كنيم و او نيز ما را ياد نمي كند كه در نتيجه به اين فكرهاي باطل دچار شده ايم. زيرا خداي ما همان خداي قديميهاست با همان قدرت و شوكت و خدايي اش را در لابلاي همين شرايط نيز نشان مي دهد.

خدا فرموده كه "هر كس مرا بخواند اجابتش مي كنم. يعني اگر واقعا خدا را صدا بزنيم درك مي كنيم كه خدا مي شنود و پاسخ مي گويد. هر چند رسيدن ما به حاجتمان ممكن است موانعي داشته باشد كه باعث تأخير شود، اجابت خدا و شيريني پاسخ خدا در همان لحظه دعا قابل فهم است. 

هر كس خدا را در كارهاي روزمره ياد كند، خواهد ديد كه خدا به وعده خود عمل مي كند

 اگر در آخرت فراموشمان كند!
اينكه زماني برسد كه خدا ما را فراموش كند، جزو دردناكترين تفكرات و احتمالها خواهد بود. خدا خود متوجه اين امر بوده و در قرآن به ما هشدار داده است كه مراقب باشيم جزو كساني نباشيم كه خدا ما را در قيامت فراموش كند.

فراموشي خدا، به معناي بي توجهي خدا، يكي از دردناكترين عذاب هايي است كه در آخرت وجود دارد و خدا هشدار آن را به ما داده و سبب آن را نيز بيان نموده است: آنانكه مرگ و قيامت را فراموش مي كنند و ياد نمي كنند، خدا نيز در قيامت فراموششان مي كند: وَ قيلَ الْيَوْمَ نَنْساكُمْ كَما نَسيتُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا وَ مَأْواكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ ناصِرينَ (سوره جاثيه، آيه 34)

هنر ياد خدا
كار و مشغله هاي درآمد، خانه داري، روابط اجتماعي، مديريت درآمدها و هزينه ها، رسيدگي به خانواده و فرزندان، همه و همه اموري وقت گير و انرژي بر هستند و مي توانند ما را از ياد خدا باز دارند اما آنانكه "اهل ذكر" هستند در كشاكش همين امور از ياد خدا باز نمي مانند. خدا در قرآن ما را موعظه كرده كه مشغوليت به امور مالي و خانوادگي باعث نشود كه از ياد خدا باز بمانيم و خودش افرادي را ستايش كرده است كه هيچ كسب و هيچ كاري آنها را از ياد خدا و نماز باز نمي دارد.

چند تمرين براي ياد خدا
- نماز مهم ترين ياد خداست. نماز بخوانيم.

- در نماز مراقب فكرهاي مزاحم باشيم. هر وقت متوجه شديم كه توجهمان پرت شده است، آن فكرها را رها كنيم.

- در محل هايي كه مشغوليت فكريمان زياد مي شود مثل محل كار و بازار و خيابانهاي شلوغ و هنگام تفريح اسم خدا را به زبان بياوريم.

- لقلقه هاي زبانمان را با فكر و نيت ادا كنيم. مثلا موقع عصبانيت اگر "لا اله الا الله" مي گوييم، واقعا نيت كنيم "لا اله الا الله" و گاه و بيگاه كه به زبانمان "شكر" جاري مي شود واقعا نيت كنيم كه شكر خدا باشد نه عادت زباني.

- فرصتها را از دست ندهيم زيرا اگر ادعاي ياد خدا داشته باشيم، خدا حتما چندين مورد براي ما ايجاد مي كند كه يادش بيفتيم. مبادا در آن مواقع خود را به غفلت بزنيم.

- ممكن است در ابتداي كارها "بسم الله" را بنويسيم يا بلند بگوييم و يا آهسته زمزمه كنيم. در آخر كارها بايد خود را بررسي كنيم كه آن "بسم الله" از روي رسم و تشريفات بوده يا واقعا ياد خدا بوده است.

- وضو گرفتن در مواقع غير نماز و صلوات فرستادن و آه دل كشيدن از رنجهاي پاكان خاندان پيامبر همگي در زمره ياد خداست.

=========================
پي نوشت ها:
1- قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزاماً(سوره فرقان، آيه 77)
2- سوره بقره، آيه 152
3- يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِذا لَقيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثيراً لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (انفال، 45 و جمعه، 10) 

منبع:tebyan.net