مسجدي كه به دستور پيامبر(ص) آتش زده شد

شنبه ۱۹ دی ۹۴ | ۰۸:۱۹ ۲۶۱ بازديد

مسجدي كه به دستور پيامبر(ص) آتش زده شد

خداوند در آيه 107 سوره توبه از مسجد ضرار نام برده است كه به دستور رسول اكرم(ص) ويران گشت و آتش زده شد.

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگي باشگاه خبرنگاران جوان؛ در آيه 107 سوره توبه به مسجد ضرار اشاره شده است، مسجدي كه توسط عده‌اي از منافقان ساخته و سپس به دستور پيامبر گرامي اسلام، حضرت محمد(ص) ويران شد.

ضرار در لغت به معناي زيان رساندن تعمدي است و داستان ساخت مسجد ضرار از اين قرار است كه در سال نهم هجرت گروهى از منافقان به بهانۀ اين‌كه بيماران و گرفتاران در شبهاي باراني و زمستاني و هواي سرد بخاطر دوري راه، امكان حضور در مسجد قبا را ندارند، اين مسجد را ساختند.

مسلمانان آن ناحيه از مدينه، همگي در مسجد قبا نماز مي‌خواندند، اما پس از آن، عده‌اي از ايشان براي نماز به ضرار ‌رفتند، كه موجب تفرقه در بين مسلمانان شد و منافقان در اين مسجد گرد هم مي‌آمدند.

پس از اين‌كه ساخت مسجد ضرار به پايان رسيد، بانيان آن از پيامبر خواستند براي افتتاح اين مسجد در آن‌جا نماز بخواند تا از بركت دعاي پيامبر برخوردار گردند. پيامبر، كه عازم غزوۀ تبوك بود، عذر آورد و آن را به پس از بازگشت از سفر موكول كرد.

وقتي پيامبر از تبوك بازگشت، آيات 107 تا 110 سورۀ توبه در شأن منافقان و اين اقدام آنان نازل شد. در پي آن، پيامبر به مالك‌بن دُخْشُم و مَعْن‌بن عَدي امر فرمود تا اين مسجد را – كه طبق آيۀ كريمه، به ضرار معروف شد – ويران كنند و آتش بزنند و آنان نيز اين بنا را با خاك يكسان كردند. مكان آن نيز، به دستور پيامبر، محل ريختن زباله‌ و مردار شد.

اين موضوع را همه مفسّران اسلامى و بسيارى از منابع حديثي و تاريخي ذكر كرده‏‌اند، اگر چه در جزئيات آن تفاوت‌هايى ديده مى‏‌شود.

متن و ترجمه آيات 107 تا 110 سوره توبه:

و آنهايى كه مسجدى اختيار كردند كه مايه زيان و كفر و پراكندگى ميان مؤمنان است و [نيز] كمينگاهى است براى كسى كه قبلا با خدا و پيامبر او به جنگ برخاسته بود و سخت‏ سوگند ياد مى‏‌كنند كه جز نيكى قصدى نداشتيم و[لى] خدا گواهى مى‌‏دهد كه آنان قطعا دروغگو هستند (۱۰۷)

وَالَّذِينَ اتَّخَذُواْ مَسْجِدًا ضِرَارًا وَكُفْرًا وَتَفْرِيقًا بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَإِرْصَادًا لِّمَنْ حَارَبَ اللّهَ وَرَسُولَهُ مِن قَبْلُ وَلَيَحْلِفَنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ الْحُسْنَى وَاللّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿۱۰۷﴾

هرگز در آن جا مايست چرا كه مسجدى كه از روز نخستين بر پايه تقوا بنا شده سزاوارتر است كه در آن [به نماز] ايستى [و] در آن مردانى‌‏اند كه دوست دارند خود را پاك سازند و خدا كسانى را كه خواهان پاكى‌‏اند دوست مى‏‌دارد (۱۰۸)

لاَ تَقُمْ فِيهِ أَبَدًا لَّمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَن تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَن يَتَطَهَّرُواْ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ ﴿۱۰۸﴾

آيا كسى كه بنياد [كار] خود را بر پايه تقوا و خشنودى خدا نهاده بهتر است‏ يا كسى كه بناى خود را بر لب پرتگاهى مشرف به سقوط پى‏‌ريزى كرده و با آن در آتش دوزخ فرو مى‏‌افتد و خدا گروه بيدادگران را هدايت نمى‏‌كند (۱۰۹)

أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللّهِ وَرِضْوَانٍ خَيْرٌ أَم مَّنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَىَ شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۰۹﴾

همواره آن ساختمانى كه بنا كرده‌‏اند در دلهايشان مايه شك [و نفاق] است تا آنكه دلهايشان پاره پاره شود و خدا داناى سنجيده‏‌كار است (۱۱۰)

لاَ يَزَالُ بُنْيَانُهُمُ الَّذِي بَنَوْاْ رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلاَّ أَن تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿۱۱۰﴾