تصوير عجيب استفاده از حيوانات در جنگ و جاسوسي

به گزارش پايش، جارد اگلان در كتاب خود به نام «حيوانات جنگ: نظامي كردن حيوانات» ديدگاه هاي جالبي نسبت به اين مسئله عنوان داشته و مي گويد كه ارتش ها چگونه از جانوران جذاب باغ وحش براي نبرد استفاده كرده اند. از يك خرس ۶۰۰ كيلويي تا موشك هايي كه به كمك پرندگان هدايت مي شود؛ در اين گزاش مي خواهيم به ۹ نمونه از استفاده از حيوانات در زمان جنگ اشاره كنيم.

فيل هاي جنگ

فيل ها با جثه بزرگ و عاج هاي ترسناكشان از دوران باستان در جنگ ها استفاده مي شده اند. واحدهاي فيل باني نخست در هند با ارتش تلفيق شدند اما در طول زمان٬ ژنرال هاي معروفي از جمله پيروس از اپيروس٬ هانيبال و اسكندر مقدوني همگي از فيل ها براي غلبه بر دشمنان خود استفاده مي كردند.

فيل هاي جنگي اغلب در مركز پياده نظام قرار مي گيرند٬ يعني جايي كه حيوانات بايد تا ۳۰ كيلومتر در ساعت در برابر موضع دشمن حركت كنند. از طرفي آنها مواد و وسايل سنگين را در عبور از زمين هاي دشوار و سخت حمل مي كردند (پيش از آنكه تانك ها و هليكوپترها براي اين كار اختراع شوند).

بر خلاف سواره نظام هاي سوار بر اسب٬ فيل ها از پياده نظام هايي كه نيزه به دست دارند نمي ترسند٬ در واقع جثه عضلاني و بندبند آنها بهتر از يك اسبِ يورش برنده است و مي تواند نيزه هاي زيادي را در مسير هدايت كرده و دور كند.

نگاه دقيق فيل هاي يورش برنده قادر است خط دفاعي دشمن را در هم بريزد و باعث فرار آنها شود. تنها شليك توپ مي تواند مانع از بروز قابليت هاي او شود. اين حيوانات عظيم در برابر آتش هاي فتيله اي بسيار انعطاف پذير هستند اما در عين حال هدف بزرگي براي توپ ها تلقي مي شوند.

خارج از ميدان نبرد٬ ارتش هاي گوناگون هنوز به دنبال يافتن راه هايي براي استفاده از فيل ها هستند. مثلا در سال هاي اخير يعني ۱۹۸۷ نيروهاي عراقي ظاهرا از فيل ها براي حمل و نقل سلاح هاي سنگين در كركوك استفاده مي كردند.

دلفين هاي شكارگر مين

در سال ۱۹۶۰ ٬ نيروي دريايي ايالات متحده بر روي دلفين ها مطالعاتي انجام داد. در آغاز٬ اين تحقيقات منحصر به آزمايش اين مسئله بود كه دلفين ها چرا اينقدر وابسته به آب هستند. اين تحقيق با تلاش هايي براي به كار بردن يافته هايي درباره پيشرفت عملكرد مين هاي نفتي همراه بود.

در سال ۱۹۶۷ برنامه « پستانداران دريايي نيروي دريايي ايالات متحده» به پروژه اي مهم و بزرگ تبديل شد. اين برنامه كه هنوز در حال تكامل و توسعه است٬ كار خود را با آموزش دلفين ها براي يافتن مين ها و مأموريت هاي حفاظتي شديد آغاز كرد. در شرايطي كه بايد مين ها را مي يافتند٬ به آنها آموزش داده شد تا بتوانند مين هاي زيردريايي را شناسايي كرده و حلقه هاي نجات را به اطراف محل آنها پرتاب كنند و اين كار باعث مي شود تا نيروهاي ويژه بتوانند در امنيت كامل منطقه را پاكسازي كنند.

طي جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ ٬ عملياتي اين چنين با كمك دلفين ها به پاكسازي بيش از ۱۰۰ ميدان در بندر ام القصر انجاميد. علاوه بر اين دلفين ها آموزش ديده اند تا از لنگرگاه در مقابل غواصان دشمن محافظت كنند. زماني كه يك غواص نزديك مي شود٬ دلفين طوري آموزش ديده است كه مي تواند حلقه نجاتي را به پشت آن فرد انداخته وآنها را به سطح آب بكشد.

اين حيوانات تقريبا به طور روزانه در اقيانوس مي گردند و از زماني كه اين برنامه شروع شد٬ تنها تعداد معدودي از آنها بازنگشته اند.

سگ هاي ضدتانك

افشاگري نازي ها درباره شوروي در جنگ جهاني دوم باعث شوكه شدن روسها شد. در تلاشي نوميدانه در راستاي جلوگيري موقت از يورش نازي ها به داخل قلمرو خود٬ شوروي كوشيد تا سگ هايي آموزش دهد كه قادر بودند پيش از آنكه به جاي امني رفته و پناه بگيرند بمب هايي را در جلوي تانك ها قرار دهند.

آموزش اين مسئله به سگ ها در ميدان نبرد كمي دشوار بود٬ در عوض شوروي شروع كرد به بستن بمب هايي به سگ ها٬ كه با بالا رفتن اهرم كوچكي در داخل كيسه اي چسبيده به بدن سگ فعال مي شد. وقتي كه سگ به زير تانك مي پريد٬ اهرم مربوطه به شاسي تانك مي گرفت و منفجر مي شد.

تبليغات شوروي نشان مي دهد كه حدود ۳۰۰ تانك آلماني به اين روش از بين رفتند. با اين حال٬ بخش عمده اي از اين برنامه بيشتر يك شكست تلقي مي شد. سگ ها نسبت به تانك هاي گازوئيلي شوروي آموزش ديده بودند نه براي تانك هاي گازوئيلي آلماني. بنابراين در طي اين گسترش٬ اين سگ ها بر اساس حس بويايي خود به سمت تانك هاي شوروي مي دويدند. برنامه سگ هاي ضدتانك تا سال ۱۹۹۶ ادامه داشت.

خوك هاي جنگي

در متون كهن متعددي اين مسئله ثبت و ضبط شده كه خوك ها يكي از كاراترين حيوانات ضد سلاح نسبت به فيل هاي جنگي هستند. شواهد حاكي از آن است كه فيل هاي جنگي از صداي زوزه و حمله خوك ها مي ترسيدند٬ بنابراين رمي ها و اسكندر مقدوني از نبردهاي خود از خوك ها بر ضد دشمناني كه فيل داشتند استفاده مي كردند. در يك سناريوي صرفا حيواني٬ استفاده از خوك هاي آتش زا هم ثبت شده است.

اگلان در كتاب حيوانات جنگ مي نويسد: «محاصره شهر مگارا در سال ۲۶۶ پيش از ميلاد مسيح توسط آنتي گونوس دوم زماني شكسته شد كه مگارايي ها چند خوك را با مواد قابل احتراق٬ مثل روغن خام يا صمغ آغشته كرده و بعد از آتش زدنشان آنها را به سمت فيل هاي بزرگ دشمن مي فرستادند.

فيل ها از ترس شعله ها و خوك هايي كه به آنها ماليده مي شدند سريع به جنب و جوش مي افتادند و حركت مي كردند و اين ميان تعداد زيادي از سربازان خودي زير پاي آنها مانده يا كشته مي شدند.

بمب هاي خفاشي

اين بمب ها كه توسط ايالات متحده كامل شد طي جنگ جهاني دوم بر عليه ژاپن مورد استفاده قرار گرفت. هر بمب حاوي ۲۶ سيني بود كه مي توانست ۴۰ خفاشي را كه در خواب زمستاني بودند نگه دارد. هر خفاش مجهز به ابزارهاي احتراقي مجزايي بود كه بعد از يك مدت زمان مشخص منفجر مي شد. اين بمب ها مي توانستند چتر نجات خود را تنظيم كنند و اين به خفاش ها امكان مي داد تا پرواز كرده و به دنبال مكاني براي نشستن بگردند. ايالات متحده برنامه ريزي كرده بود تا صدها عدد از اين بمب ها را بر روي شهرهاي صنعتي ژاپن در خليج اوساكا بريزد.

از آنجايي كه بيشتر شهرهاي ژاپن در آن زمان به طور گسترده اي با چوب و كاغذ ساخته شده بودند٬ اين بمب ها مي توانستند هزاران مورد آتش سوزي به بار آورده و بخش هاي گسترده اي از شهرهاي ژاپني را با خاك يكسان كنند. اين پروژه در نهايت توسط روي كار آمدن بمب اتم٬ اولويت خود را از دست داد.

شيرهاي دريايي دفاعي

در برنامه « پستانداران دريايي نيروي دريايي ايالات متحده»٬ علاوه بر مطالعه و استفاده از دلفين ها٬ از شيرهاي دريايي كاليفرنيايي هم استفاده شد.

اين شيرهاي دريايي هم با تجهيزات مشابهي آموزش ديدند٬ حتي در برخي موارد در عمليات هاي مشتركي با هم فعاليت مي كردند٬ در واقع آنها از تأسيسات لنگرگاه و كشتي ها در برابر غواصان دشمن محافظت كرده و از طرفي تجهيزات مخابره متن را كه از كشتي ها يا هواپيماها به بيرون افتاده بود دوباره پيدا كرده و برمي گردانند.

اين شيرهاي دريايي به طور طبيعي غواصان ماهر و فوق العاده اي بودند٬ حتي مي توان گفت بهتر از افراد غواص مجرب و كاركشته با هزينه اي كمتر.

نيروي دريايي در قدم اول از شيرهاي دريايي به منظور بازيابي موشك آزمايشي ضد زيردريايي در عمق ۱۸۰ پايي در نوامبر ۱۹۷۰ استفاده كرد.

موشك هايي با هدايت كبوتران

اين موشك داراي لنزهاي مسيريابي در نوك خود هستند كه تصاويري از هدف را بر روي پرده داخلي آن نشان مي دهد. اين پرنده ها طوري شرطي شده اند تا به هدف بر روي پرده نوك بزنند. در واقع نوك زدن آنها باعث درست شدن مسير پرواز موشك مي شد.

اگرچه اين پروژه در سال ۱۹۴۴ لغو شد٬ اما در سال ۱۹۴۸ بار ديگر توسط نيروي دريايي ايالات متحده به كار گرفته شد. بااين حال٬ سيستم هدايت ‌اين موشك ها در سال ۱۹۵۳ بسيار كارآمد و موثر واقع شد و ايده هدايت موشك ها توسط كبوتران در نهايت در همان سال پايان يافت.

خرس هاي سرباز

واجتك نام خرسي بود كه در سال ۱۹۴۲ به دنيا آمد اما در پايان جنگ جهاني دوم او در ارتش لهستان يك سرباز بود. بعد از اعزام از يك كمپ نيروهاي سيبريايي طي يورش نازيها در سال ۱۹۴۲ ٬ بيست و دومين تيپ پوششي لهستان مهاجرت گسترده اي به ايران داشت. همان دوران بود كه آنها با واجتك روبرو شدند.

اين خرس٬ حيواني خوش يمن براي سربازان بود. اين خرس مي توانست هرازگاهي الكل بخورد و تنباكو بكشد٬ حتي غذا بخورد و با مردها سيگار دود كند.

بعد از يك سفر طولاني٬واجتك و همرزمانش در نهايت به مصر رسيدند. جائي كه خود را براي ورود مجدد به منطقه جنگي از راه ايتاليا آماده مي كردند. آنها واجتك را در قالب سربازي رسمي به كار گرفتند.

واجتك مي توانست سلاح ها را حمل كرده و سريعتر از افراد همراه خود آنها را مجهز كند. در نهايت واجتك به نماد اين دسته از سربازان تبديل شد و آنها او را به عنوان نماد فناناپذير خود مي شناختند.

گربه هاي جاسوس

پروژه گربه آكوستيك, پروژه CIA در دهه ۱۹۶۰ ميلادي بود كه براي استفاده از گربه ها به منظور جاسوسي در كاخ كرملين و ساير هيأت هاي نمايندگي شوروي طرح ريزي شده بود.

گربه هايي كه در اين پروژه مورد استفاده قرار مي گرفتند ميكروفون هايي داشتند كه در مجراي گوش آنها كار گذاشته شده و نيز فرستنده هاي راديويي كه در كف جمجمه آنها قرار مي گرفت. در تئوري٬ اين گربه ها مي توانستند حركت كنند٬ با اين همه اين جاسوس هاي كوچك غيرقابل پيش بيني بلافاصله به سازمان CIA گزارش مي فرستادند.

 در نخستين استقرار گربه آكوستيك, اين گربه توانست افشاگري هايي را در اطراف محوطه ساختماني مربوط به شوروي در واشنگتن دي سي انجام دهد. گربه در حال افشاي اطلاعات در همان نزديكي بود كه يك تاكسي به آن خورد و بلافاصله آن را كشت.

به طرزي قابل پيش بيني٬ سازمان CIA اين پروژه را به خاطر دشواري انجام كارهاي مورد نظر متوقف كرد. گفته مي شود كه اين پروژه حدود ۲۰ ميليون دلار هزينه برداشت.